کد مطلب:276936 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:136
نقل خطبه لؤلؤه به روایت سید بن طاووس
مرحوم سید بن طاووس علیه الرحمه در كتاب «الملاحم و الفتن» قسمت آخر خطبه ی لؤلؤه را كه بعد از نام پادشاهان بنی عباس ذكر فرموده است، بصورت دیگری نقل نموده كه چون الفاظ آن با خبر (علقمة بن قیس) اندكی تفاوت دارد، آن را برای مزید اطلاع خوانندگان نقل می كنیم و سپس به توضیح برخی از مطالب آن می پردازیم.
وی خطبه ی لؤلؤه ی امیرالمؤمنین علیه السلام را از قول (سلیلی) اینگونه روایت كرده است كه سلیلی گوید: پانزده روز پیش از آنكه امیرالمؤمنین علیه السلام از بصره خارج شود خطبه ای خواند و در آن خطبه بعد از آنكه پادشاهان (بنی عباس) را اسم برد چنین فرمود:
«و ثمة [و تمت] الفتنة الغبراء و القلادة الحمراء و فی عنقها قائم الحق، ثم یسفر عن وجه بین، أصبحت الاقالیم كالقمر المضی ء بین الكواكب الدری. ألا و ان لخروجه علامات عشر، فأولهن طلوع الكوكب المذنب و یقارب من المجاری و أی قرب، و یتبع به هرج و شغب، فتلك أول علامات المغیب و من العلامة الی العلامة عجب انقضت العلامات العشر، فیها القمر الأزهر، و تمت كلمة الاخلاص بالله رب العالمین». [1] .
«(سپس بعد از خلافت بنی عباس) در آن هنگام كه فتنه ی تیره و غبارآلود و گردن بند قرمز (كه كنایه از جنگ و فتنه ی عمومی است) تمام شد پس از آن قائم به حق در گردن آن - یعنی: در آخر آن است- سپس به طور آشكار او پرده از روی خود برمی دارد و ظاهر می شود. بعد از آن هفت اقلیم (یعنی: سرزمینها و قارهای جهان) چون ماه نورانی بین ستارگان درخشان خواهند شد آگاه باشید كه برای آمدن آن حضرت ده علامت است. اول آن علامتها طلوع ستاره ی دنباله دار است كه از مجاری نزدیك می شود چه نزدیك شدنی، و بعد از آن فتنه و آشوبهایی بپا می شود و جنگ و شرارت روی می دهد. و اینها اول علامات (ظهور) آن غایب شونده است، و از هر علامتی، تا وقوع علامت دیگر عجائبی روی خواهد داد.
پس موقعی كه علامت ده گانه بپایان رسید در بین انقضاء آن علائم، ماه تابان خواهد درخشید، و كلمه ی اخلاص (یعنی: كلمه ی لا اله الا الله) كه دلیل بر توحید و یگانگی خداوند عالم است كامل خواهد شد».
[ صفحه 280]
وی خطبه ی لؤلؤه ی امیرالمؤمنین علیه السلام را از قول (سلیلی) اینگونه روایت كرده است كه سلیلی گوید: پانزده روز پیش از آنكه امیرالمؤمنین علیه السلام از بصره خارج شود خطبه ای خواند و در آن خطبه بعد از آنكه پادشاهان (بنی عباس) را اسم برد چنین فرمود:
«و ثمة [و تمت] الفتنة الغبراء و القلادة الحمراء و فی عنقها قائم الحق، ثم یسفر عن وجه بین، أصبحت الاقالیم كالقمر المضی ء بین الكواكب الدری. ألا و ان لخروجه علامات عشر، فأولهن طلوع الكوكب المذنب و یقارب من المجاری و أی قرب، و یتبع به هرج و شغب، فتلك أول علامات المغیب و من العلامة الی العلامة عجب انقضت العلامات العشر، فیها القمر الأزهر، و تمت كلمة الاخلاص بالله رب العالمین». [1] .
«(سپس بعد از خلافت بنی عباس) در آن هنگام كه فتنه ی تیره و غبارآلود و گردن بند قرمز (كه كنایه از جنگ و فتنه ی عمومی است) تمام شد پس از آن قائم به حق در گردن آن - یعنی: در آخر آن است- سپس به طور آشكار او پرده از روی خود برمی دارد و ظاهر می شود. بعد از آن هفت اقلیم (یعنی: سرزمینها و قارهای جهان) چون ماه نورانی بین ستارگان درخشان خواهند شد آگاه باشید كه برای آمدن آن حضرت ده علامت است. اول آن علامتها طلوع ستاره ی دنباله دار است كه از مجاری نزدیك می شود چه نزدیك شدنی، و بعد از آن فتنه و آشوبهایی بپا می شود و جنگ و شرارت روی می دهد. و اینها اول علامات (ظهور) آن غایب شونده است، و از هر علامتی، تا وقوع علامت دیگر عجائبی روی خواهد داد.
پس موقعی كه علامت ده گانه بپایان رسید در بین انقضاء آن علائم، ماه تابان خواهد درخشید، و كلمه ی اخلاص (یعنی: كلمه ی لا اله الا الله) كه دلیل بر توحید و یگانگی خداوند عالم است كامل خواهد شد».
[ صفحه 280]
[1] الملاحم و الفتن باب 58 ص 136 منشورات الرضي.